Bebek Uyurken Neden Ayaklarını Kaldırır?
Bazen en anlamlı sorular, en basit şeylerden doğar. Bebekler, taze bir hayata adım atarken, dünyayı keşfederken, bazen garip hareketler yaparlar. Onlardan birinin, uykuda ayaklarını kaldırması. Benim için bu, bir bilmeceden çok daha fazlasıydı. Kayseri’de, yazın o sıcağında küçük bir odada, annemin ilk torunu olan o minik yüzü izlerken, bu hareketin anlamını çözmeye çalışıyordum.
Bir Göz Yanılsaması Gibiydi
Bir gün, sabahın erken saatlerinde, annem ve ben kahvaltı hazırlıyorduk. Evdeki her şeyin yerini bildiğim halde, bir tuhaflık vardı. Bebeğin uykusu sanki bize bir şeyler anlatıyordu. Uyuduğu yatağın hemen yanında, pencerenin yanındaki küçük sandalyeye oturmuş, bebeği izliyordum. O kadar huzurlu görünüyordu ki; bir an gözlerimi kapatıp içimi çekmek istedim. Ama birden gözüm, minik ayaklarına takıldı. Ayaklarını havaya kaldırmıştı. Bu garip ama bir o kadar da doğal hareketi izlerken, beynimden birkaç şey geçti:
“Neden ayaklarını kaldırıyorsun?”
Bazen içimde bir sessizlik, bazen de fırtına gibiydi. Her şeyin anlamını sorgulayan bir genç olarak, doğrudan bir açıklama arıyordum. Bebeğin hareketlerinin derinliklerinde bir şeyler vardı ama o an için ne olduğunu anlamak imkansızdı. Bir bakıma içimdeki duygular da, bu anın peşindeydi. O kadar garipti ki, başka bir düşünceyi kabul edemiyordum.
Huzur ve Korku Arasında
Ayaklarını kaldırırken, bir yandan annemle sohbet ederken, bir yandan da her şeyin derinliğine inmek istiyordum. Anneme baktım. O sadece gülümsedi. Sanki bu hareketi çok doğal buluyordu. Ve ben o gülümsesenin altında bir anlam aradım. Kendi kendime, bebeklerin doğal hareketlerinin bir tür rahatlama olduğunu düşündüm. “Belki de sadece rahatlamak için yapıyor,” dedim içimden.
Ama sonra başka bir şey fark ettim: Bebek, bir şeyleri hissetmeden hareket edemezdi. İçimdeki korku, onu da sarhoş eden bir duyguydu. Ya ayaklarını kaldırırken, bir şeyler hissetmişse? Ya da bir huzursuzluk vardı ve bebek bunu sessizce aktarıyordu? Ayaklarını kaldırmak, ona rahatlık sağlıyor muydu yoksa bir tür içsel çatışma mıydı? İçimde bir şeyler burkuldu. Belki de bir çocuk gibi hissetmiyordum; daha çok bir yetişkinin gözlemi gibiydi bu.
Bir Anlam Arayışı: “Bebek Uyurken Neden Ayaklarını Kaldırır?”
Bir sabah, uyandığında tekrar gördüm. Ayaklarını bir kez daha havaya kaldırmıştı. Bu kez sadece izlemekle kalmadım, o anı kendime sakladım. Gözlerimle her hareketi not ettim. Kendime, bir kez daha “Bu ne demek?” sorusunu sordum. Ve içimdeki duygularım sanki gözlerimde daha derinleşmeye başladı. Bir arayıştı bu, anlamlı bir şeyler bulmaya çalışmak.
Huzursuzluk mu? Rahatlık mı? Bebeğin hareketleri sadece fiziğine dair bir şey değil, aynı zamanda o minik bedenin iç dünyasına dair bir ipucuydu. Belki de sadece kendini güvenli hissetmek için bir adım atıyordu. Belki de, kendi varlığını bir şekilde keşfetmeye çalışıyordu. Bebeğin dünyasıyla, her gün bir adım daha yakın olmak beni etkiliyordu.
İçsel Bir Bağ Kurma
Bebeklerin bu tür garip hareketleri, her şeyin ne kadar karmaşık olduğunu hatırlatıyor bana. Bazen insan bir şeyin basit görünmesini ister ama derinlemesine baktığında her şeyin bir hikâyesi vardır. O sabah annemle kahvaltı ederken, sadece ona bakmakla kalmadım, içimdeki düşüncelerle de yüzleşmeye başladım. Bebeğin dünyası o kadar temiz, o kadar saf ki, belki de tek yaptığı şey sadece güvenliğini sağlamak için bir içsel huzura ulaşmaktır.
Bir adım daha attım. İçimde bir değişim oldu. Bebek uyurken neden ayaklarını kaldırır? sorusu, benim için artık sadece bir merak değil, aynı zamanda içsel bir keşifti. Bebeğin minik ayakları, güvenliğini ve dünyaya adım atmaya başladığı her anı hatırlatan bir sembol gibiydi. Ben de o anı kendi içimde taşıdım, her hareketini izleyerek.
Sonuç: Hepimiz Bir Arayıştayız
Bebeklerin uyurken ayaklarını kaldırması, belki de en saf biçimde güven arayışının bir yansımasıdır. O an, bebeklerin dünyasında kaybolurken, belki de kendi içimdeki huzursuzluğu bulmaya çalışıyordum. Belki de, bir bebek gibi hiç durmaksızın sorular sormadan yaşamak, en doğru yoldu. Huzursuzluk ve rahatlık arasında bir yerde, bir denge vardı. O dengeyi anlamak, hayatı anlamak gibiydi.
Bebeğin minik ayakları havadayken, içimde bir ışık yanmaya başlamıştı. Huzur, bazen tek bir hareketin derinliğinde gizlidir. Bu yazının sonunda, her şeyin aslında bir anlamı olduğunu ve her sorunun cevabının, kendi içimizde olduğunu bir kez daha fark ettim.